Er is een oefening die zoveel effect heeft, dat ik hem soms niet durf te doen, omdat ik weet dat het effect rampzalig zal zijn. Nou ja, voor mijn omgeving dan. Voor mijzelf is het fantastisch: ik kom direct in de goede stemming om te gaan schrijven. En ik wil na de oefening alles aan de kant zetten: het huis en mijn werk, ik wil mijn kinderen verwaarlozen en starten. Daarom doe ik hem niet zo vaak. En ik raad ook jou aan: niet doen!
Paradoxale coaching heet dat, als je iemand van iets afhoudt, waarna de ander het juist verschrikkelijk graag wél wil doen. Al nieuwsgierig geworden?
Ik merk in mijn gesprekken met schrijvers van familieverhalen dat de gedachte om een familieverhaal te schrijven vaak verpletterend uitwerkt op de motivatie: een heel verleden is te groot om in een keer te overzien. Waardoor ik mensen die eerder enthousiast waren hoor zeggen: ‘eigenlijk weet ik nog veel te weinig, ik moet nog zoveel natrekken. En hoe werk ik me door de oude fotoalbums heen? Plus: hoe zat dat nou toch met tante Willy en oom Thomas…’
De beste tip die ik ooit kreeg is; begin bij één iemand die je mag. Een oudoom met een kanariepietje die je met je moeder bezocht, de zuster van je oma waar met oudjaar aan gedacht werd omdat ze er altijd gember in deed, de overgrootvader die kapitein was en in Brazilië de gevangenis indraaide. Kies!
En schrijf van die persoon wat kenmerken op. Basale gegevens als geboortedatum, ouders, broers en zusters, beroep, de woonplek, arm of rijk, wie was de partner, waren er kinderen. Dat is genoeg. En ga je dan inleven in de tijd waarin die persoon leefde. Hoe zag de politiek eruit? Welke godsdienst werd getolereerd en welke niet? Welke feesten werden gevierd? Speelde school een rol? Wat kreeg deze persoon mee van zijn ouders aan waarden en normen?
Voor je het weet heb je een personage voor je verhaal te pakken. Waar je over wilt schrijven. En blijf je erover denken, bij de bakker, tijdens het werk, onder het eten.
Daarom ga ik er voorzichtig mee om, het moet een hobby blijven!
0 reacties